El clamoroso éxito y popularidad que alcanzó Plauto con sus comedias a lo largo de su vida y después de su muerte contrastan con los escasísimos datos que tenemos sobre la biografía del cómico de Sársina. Ya en el siglo II a.C., sólo cincuenta años después de su muerte, la obra de Plauto era objeto de afanoso estudio por parte de los gramáticos latinos, que valoraron la pureza de su latín, el ingenio y la elegancia de sus tramas y la vitalidad de su humorismo. Se ha procurado ofrecer una versión fiel y rigurosa de las comedias, precedidas cada una de ellas por un estudio que nos introduce en su argumento y en el contexto literario del autor.
Tito Maccio Plauto é o máximo representante da comedia latina, pola súa lingua, o seu ambiente, os seus personaxes e temas.
Aínda que ten por modelo a "comedia nova" griega, recoñece nas súas pezas o mundo romano.
Era un home da plebe que coñecía perfectamente á xente, e que sabía plasmar os distintos caracteres no escenario.
Non é moi sutil, pero esto non é o máis importante. Soubo atopar a adecuación e integración entre linguaxe, tema, personaxes e composición, de xeito que hacía que as situacións, aínda que repetidas, pareceran todas diferentes e orixinais.
A vida de Plauto desenrólase na Roma ameazada polos Cartaxineses cos que xa tivera entre os anos 264 e 241 un enfrontamento armado, coñecido como a Primera Guerra Púnica, no seu transcurso naceu o noso comediógrafo.
Os Romanos foron os vencedores desta guerra, que rematou coa batalla de Islas Egates.
A Segunda Guerra Púnica, tal vez a máis coñecida pola participación do gran xeneral Cartaginés Aníbal, tivo lugar entre os años 218 e 201 a. C. e terminou coa batalla de Zama, gañada por un dos Escipiones.
Aínda se enfrentan nunha Tercera Guerra Púnica (148 - 146 a. C.) que supuxo a destrución total de Cartago e do perigro cartaxinés.
