De los escritores latinos, el comediógrafo PLAUTO (ca. 254184 a.C.) es el más antiguo cuya obra completa se nos ha conservado. El presente volumen, traducido y anotado por J. A. Bellido y A. Ramírez de Verger, reúne tres de sus comedias más afortunadas y con mayor repercusión en épocas posteriores. En LOS GEMELOS se desarrollan magistralmente los enredos y confusiones a que da lugar el tema de la identidad de dos personajes. EL SOLDADO FANFARRÓN (Miles Gloriosus) destaca por el insuperable tratamiento teatral del protagonista, el engreído soldado Pirgopolinices. PSÉUDOLO o EL TRÁPALA, posiblemente la mejor obra del autor, trata el tema de la separación y reencuentro de dos enamorados gracias a la intervención de un astuto esclavo, verdadero héroe de la obra.
Tito Maccio Plauto é o máximo representante da comedia latina, pola súa lingua, o seu ambiente, os seus personaxes e temas.
Aínda que ten por modelo a "comedia nova" griega, recoñece nas súas pezas o mundo romano.
Era un home da plebe que coñecía perfectamente á xente, e que sabía plasmar os distintos caracteres no escenario.
Non é moi sutil, pero esto non é o máis importante. Soubo atopar a adecuación e integración entre linguaxe, tema, personaxes e composición, de xeito que hacía que as situacións, aínda que repetidas, pareceran todas diferentes e orixinais.
A vida de Plauto desenrólase na Roma ameazada polos Cartaxineses cos que xa tivera entre os anos 264 e 241 un enfrontamento armado, coñecido como a Primera Guerra Púnica, no seu transcurso naceu o noso comediógrafo.
Os Romanos foron os vencedores desta guerra, que rematou coa batalla de Islas Egates.
A Segunda Guerra Púnica, tal vez a máis coñecida pola participación do gran xeneral Cartaginés Aníbal, tivo lugar entre os años 218 e 201 a. C. e terminou coa batalla de Zama, gañada por un dos Escipiones.
Aínda se enfrentan nunha Tercera Guerra Púnica (148 - 146 a. C.) que supuxo a destrución total de Cartago e do perigro cartaxinés.
