- Introducción general
- El gorgojo (Curculio)
- El ladino cartaginés (Poenulus)
- Las tres monedas (Trinummus)
- El fiero renegón (Truculentus)
Plauto es sobre todo conocido como el primer dramaturgo de la historia de la literatura occidental y, en consecuencia, fuente inagotable de imitación para autores posteriores, llámense Moliére o Lope de Vega: Acudimos al recurso de la tradición al vernos incapaces de recoger por médio de la traduccióñ lo más característico de Plauto: su formidable universo imaginativo y el genio creador de un lenguaje propio. Fue, además, artífice de la primera revolución escénica conócida frente a un género, el teatro griego, ya consagrado. Consciente de la dimensión de su tarea, tejió toda una red de alusiones y guiños al espectador que, en la actualidad, lo ponen al nivel de las formas teatrales más vanguardistas, como el llamado «théátre du jeu» francés. No es que Plauto sea actual o moderno, sino que la comedia, concebida cómo medio de expresión popular, parece volver siempre a sus orígenes.
Tito Maccio Plauto é o máximo representante da comedia latina, pola súa lingua, o seu ambiente, os seus personaxes e temas.
Aínda que ten por modelo a "comedia nova" griega, recoñece nas súas pezas o mundo romano.
Era un home da plebe que coñecía perfectamente á xente, e que sabía plasmar os distintos caracteres no escenario.
Non é moi sutil, pero esto non é o máis importante. Soubo atopar a adecuación e integración entre linguaxe, tema, personaxes e composición, de xeito que hacía que as situacións, aínda que repetidas, pareceran todas diferentes e orixinais.
A vida de Plauto desenrólase na Roma ameazada polos Cartaxineses cos que xa tivera entre os anos 264 e 241 un enfrontamento armado, coñecido como a Primera Guerra Púnica, no seu transcurso naceu o noso comediógrafo.
Os Romanos foron os vencedores desta guerra, que rematou coa batalla de Islas Egates.
A Segunda Guerra Púnica, tal vez a máis coñecida pola participación do gran xeneral Cartaginés Aníbal, tivo lugar entre os años 218 e 201 a. C. e terminou coa batalla de Zama, gañada por un dos Escipiones.
Aínda se enfrentan nunha Tercera Guerra Púnica (148 - 146 a. C.) que supuxo a destrución total de Cartago e do perigro cartaxinés.
